Als er iets is dat ons de afgelopen twee jaar duidelijk moet zijn geworden, dan is het dat de combinatie van moeilijke omstandigheden en crazy samenzweringscomplotten niet bepaald een vreugdevol en bevredigend leven oplevert. Want naast de fysieke last van lockdowns gingen we ook gebukt onder eindeloze discussies over tegenstrijdige ‘waarheden’ en welles-nietes-gezever. Niet zo vreemd dat de meesten van ons zich uitgeput en opgebrand voelen.

Trieste consequenties

Als mens zijn we prima uitgerust om fysieke uitdagingen het hoofd te bieden, maar we zijn niet zo goed in het omgaan met ideeën die ons gevoel van verbondenheid en verbondenheid ondermijnen. Hoewel het spel van bekritiseren en beschuldigen in eerste instantie enorm bijdehand leek, begint het wantrouwen-virus dat Covid zo succesvol naar de kroon steekt nu haar trieste consequenties te tonen: het afbreken van dierbare vriendschappen en familiebanden tussen de conspiracy-fantasten en degenen die niet in die benauwende kloof van cynisme en bitterheid gelokt willen worden. Wantrouwen is een echte killer, en het is geen toeval dat één van de pijlers van de mindfulness-filosofie het tegenovergestelde is: vertrouwen.

Naïef

Maar toen ik 17 jaar geleden met mindfulness begon, worstelde ik zelf ook met het begrip vertrouwen. Ik had me tien jaar lang staande gehouden in een wereld die geregeerd werd door achterdocht, ziekelijke afgunst en gebroken beloften. Als een door de wol geverfde reclame-vrouw leek vertrouwen me een bizar dom concept, ugh! Ik lachte bitter om het vertrouwensprincipe, omdat ik vertrouwen ongelooflijk naïef vond.

Kille schaduw

Tegelijkertijd moest ik schoorvoetend toegeven dat mijn scherp-cynische houding mijn leven niet had verrijkt en me ook niet had beschermd tegen pijn en falen. Ik was al jaren depressief, toerde langs diverse ziekenhuizen voor een immer groeiende verzameling klachten en kwalen, en werd gedwongen uit mijn eigen reclamebureau te stappen door burn-out. Mindfulness hielp me in te zien dat ik heel weinig vertrouwen had: ik vertrouwde de wereld niet, ik vertrouwde anderen niet en ik had nul vertrouwen in mezelf. Het was niet moeilijk om de puntjes met elkaar te verbinden en te snappen dat gezondheid, zelfvertrouwen en relaties domweg verwelken onder de kille schaduw van wantrouwen.

Dwaze conclusies

Terwijl wantrouwen alleen maar kan groeien in de verarmde grond van angst, houdt vertrouwen ons stevig geworteld in liefde en mededogen. Dit betekent niet dat we dingen lafjes op z’n beloop moeten laten in naam van ‘vertrouwen’. Vertrouwen is een actieve houding die inzet, kracht en flexibiliteit vraagt. Wantrouwen is reactief en lui, omdat we immers altijd wel omringd worden door mensen die we kunnen beschuldigen van fouten. Vertrouwen vereist echter een staat van verhoogd bewustzijn, waarin we constant de harde oordelen van het ego in de gaten houden en vriendelijk maar resoluut weigeren om te handelen naar zijn dwaze conclusies.

Game changer

Vertrouwen is als je boot die je veilig vastbindt aan een boei. De golven kunnen razen en tieren, maar de boei blijft op z’n plek. Vertrouwen voorkomt dat je met alle winden meewaait en zorgt ervoor dat de omstandigheden in de buitenwereld niet je gedachten, gevoelens en handelingen dicteren. Vertrouwen is een echte game changer vanwege het wederkerige karakter: je zult merken dat wanneer je vertrouwen geeft, je het ook terugkrijgt. Zo kan vertrouwen groeien binnen onze families, onze gemeenschappen en onze samenleving. En met vertrouwen wordt emotionele vervulling voor ons allemaal een stuk beter bereikbaar.